Taitung Canyon

Het spijt me voor mijn afwezigheid op dit actieve forum. Met dank aan papa komen er af en toe wat extra fotootjes op, maar ik zal het weer even overnemen.

Het volgende avontuur was in het oosten van Taiwan: Taitung. Een prachtig, ‘hippie-achtig’ surfersdorpje genaamd Dulan. De reden van deze trip was een zes uur durende hike. Dit was niet echt een succesverhaal, maar daar komen we later op terug. Met de auto die we in Tainan hebben gehuurd, was de trip naar Taitung zo’n 3 à 4 uur. Een hele mooie route die echt supergoed te berijden was! De wegen waren enorm nieuw en het was erg rustig. Opvallend was dat er langs de kant GEEN tankstations of plekjes waren waar je kon plassen. Dat betekende dus in een enorm klein dorpje de snelweg af en een 7/11 (supermarkt) opzoeken. Een goed moment voor een onigiri en een ijskoffie ;). Martin en ik hebben het rijden afgewisseld en Claire deed de muziek. Het voelde echt als een soort roadtrip, toch best gaaf in een willekeurig weekend.

Aangekomen in Dulan gingen we de welbefaamde Sugar Factory bekijken. Dat was echter nu alleen maar een klein winkeltje waar geen reet te beleven was. Gelukkig was er een bar die om zes uur 's avonds openging, met eigen gebrouwen IPA’s. Erg lekker, en deze bar trok ook veel backpackers aan, dus uiteindelijk veel gepraat met een Canadees en een Fransman die bij Unity heeft gewerkt (dat is een game-developmentbedrijf).

De volgende dag stond de hike op het programma. Na een half uurtje rijden stond er een lokale politieagent met een bordje ‘gesloten’ vanwege de tyfoon Ragasa die daar een week geleden de kust nog onveilig maakte. Maar wij Europeanen dachten natuurlijk: dat overkomt ons niet. Dus we hebben via een andere kant geprobeerd die hike toch in te komen. Na een uur door een soort moerasjungle te hebben geworsteld, hebben we het toch opgegeven. Gelukkig zijn er veel meer plekken die Taitung bijzonder maakten, dus hebben we de brug naar het eiland bezocht! Dat bleek uiteindelijk enorm gaaf. Je kon de berg op het eiland helemaal beklimmen, en na ongeveer twee uur daar in de brandende zon te hebben rondgelopen waren we wel toe aan wat verfrissing. Op de terugweg hebben we een visafslag opgezocht en echt de allerbeste sashimi ooit gegeten. Het werd vers voor je afgesneden en met een biertje erbij was dit wel een hoogtepunt van de dag. Eenmaal terug bij het hostel namen we een ‘duik’ in de hele ruige zee en hebben we met een Engels meisje de food market van Taitung bezocht, een superleuke en gezellige markt!

Voor de volgende dag had ik al wat research gedaan naar canyoning, want ik had daarover gelezen. Na wat rondvragen kwam de hosteleigenaar met een tip om met zijn vrienden een nabijgelegen canyon te bezoeken. Zij waren namelijk locals en hadden deze tocht al heel vaak gedaan. Dit bleek uiteindelijk de beste beslissing ooit. Met een groepje van vier Taiwanezen en een andere man uit België die ook aansloot, gingen we met slippers (had ik maar mijn waterschoentjes meegenomen…) de rivier omhoog. Dit was zo gaaf! Helaas hebben we niet veel foto’s, alleen een paar GoPro-beelden van een van de Taiwanezen. Je zwom in water dat vier meter diep was, in een soort kloof waarbij de wanden boven je naar binnen krulden. Het licht werd daarboven geblokkeerd door bladeren, wat een enorm magisch effect gaf. Hier en daar moest je uiteraard zonder materiaal wat klimmen. Gelukkig had ik vorig jaar met de familie al wat ervaring opgedaan met canyoningtechnieken in Slovenië, dus dat kwam heel goed van pas! De natuur was hier enorm mooi en het viel nog wel mee hoe heftig de rivier was met het oog op de tyfoon. Eenmaal terug namen de locals ons mee om rijstpudding te eten (was niet superlekker) en gingen we ergens dumplings eten. Eenmaal in het hotel hebben we nog lekker met elkaar gechild en was het tijd om ons Chinees huiswerk samen te maken. Onder de ventilatoren en met een biertje hebben we het een half uurtje volgehouden.

De volgende dag wilden we de ‘theevelden met bloemen’ zien, zoals die op Google Maps stonden. We kwamen erachter dat dat seizoen pas in de lente begint… Dan maar een nabijgelegen waterval bezoeken en bij een hotspring-teahouse een hele lekkere thee drinken. Het was een heel ritueel dat ze ons lieten zien. Onder het genot van lokale zoetigheden, deelden we ook meer persoonlijke feitjes met elkaar. Na 1,5 maand wisten we eigenlijk niet echt veel van elkaar, dus het werd wel eens tijd. Na een lange, hele lange terugrit met een megaregenbui (ik reed drie uur en vond het best spannend door de regen) hield de rest met karaoke achterin de sfeer er goed in. Na een weekje studeren en mijn normale ritme – drie keer naar de sportschool, één avondje tennissen met vrienden, één keer zwemmen en een keertje hardlopen – was het tijd voor een nieuwe trip!

David (een jongen die ik uit Leiden ken en die in Taipei studeert) kwam zaterdag langs, ging mee-eten met mijn groep en daarna gingen we met elkaar uit in een café. Superleuk om elkaar na 1,5 maand weer te zien; wat gaat de tijd toch eigenlijk hard.